Γιατί δεν έχω κέφια;

 Ο Ανρί είπε ότι είχαμε καιρό να διαβάσουμε κάποιο εξωσχολικό βιβλίο στο... σχολείο. Έτσι, σήμερα το πρωί, είχε από μόνος του διαλέξει ένα βιβλίο που αγαπάει και το 'χε αφήσει πάνω στην έδρα... 

Charlotte Zolotow, Γιατί δεν έχω κέφια;, εκδ. Παπαδόπουλος, 2016.

 

 

 

Ρώτησα "Γιατί δεν έχω κέφια;" τους μαθητές μου. Ησυχία... "Καλέ, εσείς πότε δεν έχετε κέφια;;;"... Ούτε κι έτσι... Με χίλια ζόρια (και με την καθοδήγηση του εξώφυλλου του βιβλίου, αλλά και τη δικιά μου), είπαν τρεις περιπτώσεις οι οποίες μπορεί να τους χαλάσουν τα κέφια. Φοβερό;;;; Μιλάμε για καταπληκτικά, αεικίνητα, ενθουσιώδη και πάντα κεφάτα Αλφαενάκια!!! Θέλησα λίγο να δυσκολέψω τα πράγματα: "Μα, καλά, άμα είστε άρρωστοι, είστε ΠΑΛΙ μες στην καλή χαρά;;;;". Και μάλλον βρήκα τον τέταρτο και τελευταίο λόγο που ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ θα μπορούσε να τους χαλάσει τη διάθεση.

 

 

 

Διαβάσαμε το βιβλίο, θυμηθήκαμε ότι τα ζώα προσφέρουν ανιδιοτελή αγάπη κι ότι μπορούν να μας φτιάξουν τη διάθεση, έτσι απλά και... μαγικά ανταποδίδοντας στο πολλαπλάσιο την αγάπη που τους προσφέρουμε. Εκείνα δεν ενδιαφέρονται αν τα ρούχα μας είναι καθαρά ή λερωμένα, καινούργια ή παλιά, αν είμαστε ψηλοί ή κοντοί, αδύνατοι ή χοντροί, αν είμαστε πλούσιοι ή φτωχοί, μικροί ή μεγάλοι, αν έχουμε υψηλούς βαθμούς ή χαμηλούς στο σχολείο... Εκείνα ενδιαφέρονται μονάχα για την αγάπη μας, την παρουσία μας και το παιχνίδι.

Κι επειδή, ομολογώ, τα δικά μου κέφια κάπου πήγαν να χαλάσουν σήμερα... Άφησα τον Μπίσκο να με πάει μια βόλτα και να τα διορθώσει όλα.